Lenneke Saraber presenteert nieuwe werken in de jaarlijkse thematentoonstellingen “Voorjaarsbloeiers” (februari) “De vogel van het jaar” (circa april) en “Haring” (circa juni).
Lenneke Saraber drukt regelmatig affiches bij thema-tentoonstellingen van Galerie Posthuys. Zo ook voor de haringtentoonstelling 2023.
Hieronder een overzicht van alle beschikbare vogelprenten.
Etsen
Landschappen
In 2010 schreeft Rob Perrée het artikel GELAAGDE LANDSCHAPPEN bij de tweede solo-expositie van Lenneke Saraber:
Het aardige van kunstwerken is, dat ze er soms in slagen je te verleiden een wereld te betreden waar je anders achteloos aan voorbijgaat.
Ik heb weinig met de natuur. Meestal kom ik daarin terecht als ik de weg kwijt ben. Dat impliceert niet, dat ik iets tegen de natuur heb, maar ze heeft me weinig te bieden of te vertellen. Denk ik. Ik voel me beter thuis tussen het drukke verkeer in een stad, op trottoirs waar mensen elkaar verdringen om ergens op tijd te zijn, in een omgeving waar de energie door mensen wordt gegenereerd. De natuur is me te stil.
Lenneke Saraber is ooit naar Kampen verhuisd en is daar gevallen voor de omgeving. Uitgestrekte landschappen, bossen en het IJsselmeer binnen handbereik. Die natuurlijke omgeving zou het thema van haar werk worden. Ik moet toegeven dat ze erin slaagt die natuur te presenteren als een levendige, energieke context die de aandacht voor zich weet op te eisen. Bovendien houdt haar representatie ervan het midden tussen figuratief en abstract. Bij verschillende werken weet ik amper wat ik zie. Op het moment dat ik de werkelijkheid denk te herkennen, glipt ze ook weer uit mijn handen. Dat knaagt en intrigeert tegelijkertijd. Daar komt bij dat haar kleurgebruik niet zozeer de natuur dekt, als wel de stemming weergeeft die zich van haar meester maakt als ze een bepaald landschap of een bepaald zeegezicht ziet. Dreiging wordt vertaald in wervelend grijs blauw en zwart. Vrolijkheid komt haast kleuren te kort. Die stemmingen werken aanstekelijk.
Lenneke Saraber gebruikt een medium dat nagenoeg in onbruik is geraakt. De linoleumsnede. Zelf verklaart ze haar keuze als een medium waarbij er ruimte is voor het toeval, een medium dat uitdaagt omdat het stug is en fouten genadeloos afstraft en een medium dat het mogelijk maakt intensief met ruimtelijkheid en diepte te experimenteren. Bij iedere druklaag snijdt ze iets meer weg, zodat ze laag over laag kan leggen, lagen die ieder voor zich spreken, maar die tevens een conversatie met elkaar aangaan. Soms is een werk uit meer dan vijftien lagen opgebouwd.
Alleen bij haar schetsen wisselt het tekenen en het schilderen elkaar af. Als ik er mijn verbazing over uitspreek dat ze niet schildert, maar bij haar linoleumsneden wel de indruk weet te wekken dat ze geschilderd zijn, ziet ze dat als een bevestiging van haar keuze. “Het is toch mooi dat je met zo’n medium dat effect kunt bereiken. Bovendien, ik heb een soort angst voor het witte linnen. Misschien komt het nog wel, maar voorlopig voel ik me vertrouwd en prettig met linoleum.”
Een deel van haar werk heeft forse afmetingen. Ongeveer 60 X 150 centimeter. Die afmetingen en de ruimtelijke aard van haar werk zijn naar mijn idee een uitnodiging tot het maken van installaties. Mijn suggestie overvalt haar, maar ze sluit bij nader inzien niet uit dat die er nog gaan komen.
Het werk van Lenneke Saraber heeft me er niet toe verleid om naar Kampen te verhuizen, maar het heeft me wel een levendige indruk gegeven wat het qua natuur betekent om daar te wonen en te werken.
Het is mooi dat kunst dat vermag te doen.
Haring en andere vissen
Dieren
Diverse voorstellingen
