Je zou Iris Duchateau een moderne romanticus kunnen noemen. Ze werkt nat in nat op het doek of paneel, zoals de impressionisten haar voor gingen. Haar handschrift kenmerkt zich door vlekken en lijnvoering, die van dichtbij haast abstract lijken. Wanneer je afstand neemt tot de werken doemt een landschap of mens op. Je herkent een Duchateau aan haar eigenzinnige toets, dynamiek in de voorstellingen en expressief kleurgebruik.
Vlekken van licht zwieren over het violetkleurig wandelpad. Statige stammen ontspringen aan de bosgrond en prijken hoog in de lucht. Dotten loof steken in veelkleurig groen af tegen de lentelucht. De werken van Iris worden niet enkel bepaald door verwondering over de kracht en kwetsbaarheid van mens en natuur. Op specifieke momenten of plaatsen is de natuurervaring harmonieus. Alsof de natuur een stukje van zichzelf bloot geeft, wat resulteert in toenadering tussen mens en natuur. In haar verbeeldingen van natuur geeft Iris uitdrukking aan het karakter van landschappen en de voortdurende verscheidenheid aan beleving van natuur.